"Thors Tortur”, enkel te realiseren door echte mannen en vrouwen! Geen “nieuwe mannen” met designerhandtassen of schoenen in krokodillenleer (Mick Dundee niet meegerekend, uiteraard!). Niet voor dametjes met wekelijkse kappersafspraken of plastic toebehoren. Neen, enkel toegankelijk voor authentieke specimen van het menselijk ras.
Wij zijn op zoek gegaan naar het prototype van zo'n individu. Het rolmodel, een schoolvoorbeeld van puurheid, vonden we in de gedaante van de Viking! Straffe heren en dames als je het ons vraagt.
Wij zijn op zoek gegaan naar het prototype van zo'n individu. Het rolmodel, een schoolvoorbeeld van puurheid, vonden we in de gedaante van de Viking! Straffe heren en dames als je het ons vraagt.
Als die mannen van plan waren om er eens met de maten op uit te trekken, hakten ze een boompje om, maakten er plankjes van en knutselde er met de vrienden een bootje van. Al waren het Lego-blokjes. Nadien zeiltje erop, liefdevol afscheid nemen van moeder de vrouw. En hop, drie maanden weg.
Mochten zij hun thuishaven hebben in de Golf van Mexico of op één of ander eiland in de Middellandse Zee en bijgevolg konden varen op azuurblauwe wateren, zouden ze ons inziens een aardige tijd beleven op het water of in naburige havens.
Doch de geschiedenis was hen niet echt gunstig gezind. Hun thuishaven was niet bepaald Caraïbisch te noemen. Zij woonden in het Noorden, land van fjorden, sneeuw, donkere dagen en vrieskou. Als je door het Kattegat geraakt, kan je volgens ons veel aan.
Stel u voor : met een dozijn bebaarde mannen drie maanden in een houten bootje op woeste zeeën. Geen wonder dat na die wekenlange ontberingen het instinct eventjes de bovenhand nam op de zeden toen zij ergens aan wal kwamen.
Met andere woorden : de Viking is hét voorbeeld. En dus hebben wij onze wedstrijd gemodelleerd naar de oer-viking. Thor!
Je kan je afvragen of de viking een goed voorbeeld als rolmodel is. Wat hebben wij te maken met een viking? Is het niet wat bij het haar getrokken om een Scandinavisch oermens het boegbeeld van deze challenge te laten zijn? Wat hebben wij in Thors’ naam met een viking te maken? Is de viking niet een beetje een ver-van-mijn-bedshow? Blijkbaar staat de viking dichter bij ons bed dan we denken. Meer nog, hij heeft daadwerkelijk aan ons bed gestaan. Waarschijnlijk heeft hij er bij sommigen onder ons zelfs ingelegen! Een paar eeuwen geleden weliswaar, maar hij lag er! En niet alleen! Met een paar duizend man kwamen ze naar Leuven, of all places.
Mochten zij hun thuishaven hebben in de Golf van Mexico of op één of ander eiland in de Middellandse Zee en bijgevolg konden varen op azuurblauwe wateren, zouden ze ons inziens een aardige tijd beleven op het water of in naburige havens.
Doch de geschiedenis was hen niet echt gunstig gezind. Hun thuishaven was niet bepaald Caraïbisch te noemen. Zij woonden in het Noorden, land van fjorden, sneeuw, donkere dagen en vrieskou. Als je door het Kattegat geraakt, kan je volgens ons veel aan.
Stel u voor : met een dozijn bebaarde mannen drie maanden in een houten bootje op woeste zeeën. Geen wonder dat na die wekenlange ontberingen het instinct eventjes de bovenhand nam op de zeden toen zij ergens aan wal kwamen.
Met andere woorden : de Viking is hét voorbeeld. En dus hebben wij onze wedstrijd gemodelleerd naar de oer-viking. Thor!
Je kan je afvragen of de viking een goed voorbeeld als rolmodel is. Wat hebben wij te maken met een viking? Is het niet wat bij het haar getrokken om een Scandinavisch oermens het boegbeeld van deze challenge te laten zijn? Wat hebben wij in Thors’ naam met een viking te maken? Is de viking niet een beetje een ver-van-mijn-bedshow? Blijkbaar staat de viking dichter bij ons bed dan we denken. Meer nog, hij heeft daadwerkelijk aan ons bed gestaan. Waarschijnlijk heeft hij er bij sommigen onder ons zelfs ingelegen! Een paar eeuwen geleden weliswaar, maar hij lag er! En niet alleen! Met een paar duizend man kwamen ze naar Leuven, of all places.
Click here to edit.
Ze vaarden hun drakkars langs de Dijle Leuven binnen, maakten hun boten vast, wandelden tot de tanden gewapend naar de toen nog niet zo Oude Markt, en deden of de Bierkelder al jaren hun stamcafé was. Mochten ze indertijd wat minder tegenstand hadden gekregen, zouden we nu geen Stella drinken, maar dan had Carlsberg onze nationale trots geweest. En mischien hadden de Ikea-meubelen dan verstaanbare namen gehad.
Als die mannen inderdaad, voor hun citytrip naar Leuven, de bedding van de Dijle en zijn bijrivieren gebruikten, dan krijgt onze wedstrijd een historisch tintje! Laat nu net dat gebied ons speelterrein zijn!
Blijkbaar stelde in die tijd de Leuvense autochtone bevolking de aanwezigheid van de vikingen niet echt op prijs. De Leuvenaar sprak, begrijpe wie kan, over bronstige, boertige mannen uit het Hoge Noorden. Hetgeen ons inziens zwaar overdreven was en meer te maken had met jaloezie en een gebrek aan mensenkennis.
Het valt weliswaar niet te ontkennen dat er hier een daar een paar kleine akkefietjes plaatsvonden. Het contact met het Leuvense vrouwelijke schoon was nogal vrij direct. Het waren niet bepaald Casanovas die een knieval deden en de dames overladen met complimenten en bloemen. Hun versiertechnieken beperkten zich tot “het onmiddellijk overgaan tot de essentie”, meestal zonder dat vrouwen er ook maar enige vorm van inspraak in hadden. Het kon wel zijn dat dit gedrag bij de vrouwelijke gemeenschap als storend overkwam.
En oké, mannen die de viking probeerden op hun plaats te zetten, kwamen van een kale reis terug. Een discussie met een viking kon je best vermijden. Hun conflictbeheer was vrij basic, doch accuraat te noemen. Hun overlegmodel beperkte zich tot de kernzin van een bekende hedendaagse Antwerpse Ghanees : “Oep z’n bakkes!”
De Leuvenaars waren duidelijk niet veel gewoon. En niet alleen de Leuvenaars, ook de bevolking in andere steden die de vikings met hun aanwezigheid verblijdden, schilderden onze helden uit het Noorden af als barbaars en ontoerekeningsvatbaar. Naast woede en onverzettelijkheid straalden die mannen iets mystieks uit. Elke niet-viking vroeg zich af waar ze die geheimzinnige onoverwinnelijkheid vandaan haalden. Het kon niet zijn dat enkel de genen van ma en pa viking voor zo'n een straf volkje hadden gezorgd. Er moest iets meer zijn...
Er was iets meer... De viking beschikte over een geheim wapen. Een verborgen energie, een extra kracht, zeg maar.
Wanneer je dacht dat het helemaal over was met de Noorman, tijdens een zwaardgevecht, een duel op leven en dood of tijdens een boompje kleurenwiezen. Wanneer je dacht, zijn is kaars uit! De situatie is duidelijk, alle kaarten liggen op tafel... Dan kon je er vergif op innemen dat de viking nog een kaart achter de hand had. En altijd was die kaart een troef. Die troef was Thor! Thor was de redder in nood, de beschermengel. Thor kwam de viking steeds ter hulp. Niet fysiek natuurlijk, maar mentaal. Thor was een ingebeelde mental coach. Hij zat tussen de horens.
In de meest benarde situaties; aan het oorlogsfront, op een woelige zeereis met metershoge golven, of gewoon, wanneer meneer de viking te laat thuis was na een avondje stappen, was de ruggensteun van Thor een zekerheid. Het was alsof Thor persoonlijk, met zijn hamer, je opponent een ultieme mokerslag kwam toebrengen en zo je tegenstander voorgoed uitschakelde. De combinatie van het beenharde karakter van de viking en de psychologishe versterking van Thor zorgde voor een dodelijke, bijna onoverwinnelijke kracht. De mentale samenwerking met Thor was de viking zijn "secret of succes" . Thor stond altijd en overal klaar voor de viking.
Altijd en overal... Behalve op één moment...
Als die mannen inderdaad, voor hun citytrip naar Leuven, de bedding van de Dijle en zijn bijrivieren gebruikten, dan krijgt onze wedstrijd een historisch tintje! Laat nu net dat gebied ons speelterrein zijn!
Blijkbaar stelde in die tijd de Leuvense autochtone bevolking de aanwezigheid van de vikingen niet echt op prijs. De Leuvenaar sprak, begrijpe wie kan, over bronstige, boertige mannen uit het Hoge Noorden. Hetgeen ons inziens zwaar overdreven was en meer te maken had met jaloezie en een gebrek aan mensenkennis.
Het valt weliswaar niet te ontkennen dat er hier een daar een paar kleine akkefietjes plaatsvonden. Het contact met het Leuvense vrouwelijke schoon was nogal vrij direct. Het waren niet bepaald Casanovas die een knieval deden en de dames overladen met complimenten en bloemen. Hun versiertechnieken beperkten zich tot “het onmiddellijk overgaan tot de essentie”, meestal zonder dat vrouwen er ook maar enige vorm van inspraak in hadden. Het kon wel zijn dat dit gedrag bij de vrouwelijke gemeenschap als storend overkwam.
En oké, mannen die de viking probeerden op hun plaats te zetten, kwamen van een kale reis terug. Een discussie met een viking kon je best vermijden. Hun conflictbeheer was vrij basic, doch accuraat te noemen. Hun overlegmodel beperkte zich tot de kernzin van een bekende hedendaagse Antwerpse Ghanees : “Oep z’n bakkes!”
De Leuvenaars waren duidelijk niet veel gewoon. En niet alleen de Leuvenaars, ook de bevolking in andere steden die de vikings met hun aanwezigheid verblijdden, schilderden onze helden uit het Noorden af als barbaars en ontoerekeningsvatbaar. Naast woede en onverzettelijkheid straalden die mannen iets mystieks uit. Elke niet-viking vroeg zich af waar ze die geheimzinnige onoverwinnelijkheid vandaan haalden. Het kon niet zijn dat enkel de genen van ma en pa viking voor zo'n een straf volkje hadden gezorgd. Er moest iets meer zijn...
Er was iets meer... De viking beschikte over een geheim wapen. Een verborgen energie, een extra kracht, zeg maar.
Wanneer je dacht dat het helemaal over was met de Noorman, tijdens een zwaardgevecht, een duel op leven en dood of tijdens een boompje kleurenwiezen. Wanneer je dacht, zijn is kaars uit! De situatie is duidelijk, alle kaarten liggen op tafel... Dan kon je er vergif op innemen dat de viking nog een kaart achter de hand had. En altijd was die kaart een troef. Die troef was Thor! Thor was de redder in nood, de beschermengel. Thor kwam de viking steeds ter hulp. Niet fysiek natuurlijk, maar mentaal. Thor was een ingebeelde mental coach. Hij zat tussen de horens.
In de meest benarde situaties; aan het oorlogsfront, op een woelige zeereis met metershoge golven, of gewoon, wanneer meneer de viking te laat thuis was na een avondje stappen, was de ruggensteun van Thor een zekerheid. Het was alsof Thor persoonlijk, met zijn hamer, je opponent een ultieme mokerslag kwam toebrengen en zo je tegenstander voorgoed uitschakelde. De combinatie van het beenharde karakter van de viking en de psychologishe versterking van Thor zorgde voor een dodelijke, bijna onoverwinnelijke kracht. De mentale samenwerking met Thor was de viking zijn "secret of succes" . Thor stond altijd en overal klaar voor de viking.
Altijd en overal... Behalve op één moment...
Click here to edit.
De Leuvenaars en alle mensen die zich door de vikingen op hun tenen getrapt voelden, en dat waren er nogal wat, besloten een clubje op te richten. "Anti-Viking-Vriendenkring" had een toepasselijke naam kunnen zijn. Het ontbrak hen enkel aan een leider, een voorzitter van hun clubje, het geen begrijpelijk was aangezien de gekende omgang van de viking met conflicten.
Toch vonden ze nog een idioot die de kar wou trekken. Ze hadden hun oog laten vallen op een machtsgeile Duitser, Arnulf van Karinthië, die nog een gat in zijn agenda van het jaar 891 op te vullen had.
Arnulf en zijn volgelingen besloten de viking bij de horens te vatten en terug te sturen naar het koelvak in het Hoge Noorden. Het clubje zocht ambras en kreeg waar ze om vroegen.
Tegen alle verwachtingen in verloren de vikings! Meer nog, het werd een afslachting, een bloedbad. De oevers van de Dijle kleurden rood van het vikingbloed. Aan de tegenstand, flanellen benen of een slecht vat Stella de avond voordien zal het niet gelegen hebben, want dat was in het verleden nog gebeurd. Het was iets anders, de reden van hun opmerkelijk verlies zat veel dieper.
Het was Thors mentale afwezigheid. Dat ene moment aan de Dijle, wanneer de nood het hoogst was, wanneer de vechtende viking de extra psychische steun van Thor nodig had, dan liet de Noorman zijn grote voorbeeld het afweten. De reden? Waarom liet Thor het afweten? Wie zal het zeggen? Feit was dat de viking een legendarische veldslag verloor en dat Thor dit op zijn geweten had.
Thor besefte dat de dood van duizenden vikings zijn verantwoordelijkheid was. Het besef werd Thor zijn marteling, "Thors Tortur" zoals men in het Hoge Noorden zegt.
Arnulf... Alleen al het uitspreken van zijn naam: "Arrnoellfff" zorgt voor een krachtig samentrekken van de maagspieren en leidt de maaginhoud onherroeppellijk door mond, en bij sommigen, ook door neusgaten naar buiten. Walging... Hij is de boosdoener, de onverlaat, de snoodaard, de nagel aan Thors doodskist. De moordenaar van duizenden vikings aan de oevers van de Dijle. Arnulf, bastaardzoon en reden van Thors Tortur, Thors marteling.
Wat er op dat moment gebeurde is niet helemaal duidelijk. Maar één ding is zeker : Thor was er niet! Hij blonk uit door afwezigheid. Hij stond niet klaar, hij was er niet voor de viking. Het moment van Thors afwezigheid had niet slechter gekozen kunnen worden.
Eeuwenlang werd Thor 's nachts wakker, badend in het zweet, en schiet het beeld van de triomferende Arnulf op zijn netvlies. Ondanks Thors heroïsche overwinningen tijdens historische veldslagen, ondanks zijn Barcelonees palmares, is er één moment, één passage die nog steeds door zijn hoofd speelt. Na al die jaren blijft die nederlaag op 1 november 891 zijn geweten beroeren. De slag aan de Dijle is zijn trauma, zijn onverwerkt verleden, zijn grote fout...
En wat doet een man als Thor wanneer hij een fout maakt? Hij zet ze recht... Het kan soms een tijdje duren, maar ze wordt rechtgezet, loodrecht! Het is enkel zoeken naar het juiste moment.
Toch vonden ze nog een idioot die de kar wou trekken. Ze hadden hun oog laten vallen op een machtsgeile Duitser, Arnulf van Karinthië, die nog een gat in zijn agenda van het jaar 891 op te vullen had.
Arnulf en zijn volgelingen besloten de viking bij de horens te vatten en terug te sturen naar het koelvak in het Hoge Noorden. Het clubje zocht ambras en kreeg waar ze om vroegen.
Tegen alle verwachtingen in verloren de vikings! Meer nog, het werd een afslachting, een bloedbad. De oevers van de Dijle kleurden rood van het vikingbloed. Aan de tegenstand, flanellen benen of een slecht vat Stella de avond voordien zal het niet gelegen hebben, want dat was in het verleden nog gebeurd. Het was iets anders, de reden van hun opmerkelijk verlies zat veel dieper.
Het was Thors mentale afwezigheid. Dat ene moment aan de Dijle, wanneer de nood het hoogst was, wanneer de vechtende viking de extra psychische steun van Thor nodig had, dan liet de Noorman zijn grote voorbeeld het afweten. De reden? Waarom liet Thor het afweten? Wie zal het zeggen? Feit was dat de viking een legendarische veldslag verloor en dat Thor dit op zijn geweten had.
Thor besefte dat de dood van duizenden vikings zijn verantwoordelijkheid was. Het besef werd Thor zijn marteling, "Thors Tortur" zoals men in het Hoge Noorden zegt.
Arnulf... Alleen al het uitspreken van zijn naam: "Arrnoellfff" zorgt voor een krachtig samentrekken van de maagspieren en leidt de maaginhoud onherroeppellijk door mond, en bij sommigen, ook door neusgaten naar buiten. Walging... Hij is de boosdoener, de onverlaat, de snoodaard, de nagel aan Thors doodskist. De moordenaar van duizenden vikings aan de oevers van de Dijle. Arnulf, bastaardzoon en reden van Thors Tortur, Thors marteling.
Wat er op dat moment gebeurde is niet helemaal duidelijk. Maar één ding is zeker : Thor was er niet! Hij blonk uit door afwezigheid. Hij stond niet klaar, hij was er niet voor de viking. Het moment van Thors afwezigheid had niet slechter gekozen kunnen worden.
Eeuwenlang werd Thor 's nachts wakker, badend in het zweet, en schiet het beeld van de triomferende Arnulf op zijn netvlies. Ondanks Thors heroïsche overwinningen tijdens historische veldslagen, ondanks zijn Barcelonees palmares, is er één moment, één passage die nog steeds door zijn hoofd speelt. Na al die jaren blijft die nederlaag op 1 november 891 zijn geweten beroeren. De slag aan de Dijle is zijn trauma, zijn onverwerkt verleden, zijn grote fout...
En wat doet een man als Thor wanneer hij een fout maakt? Hij zet ze recht... Het kan soms een tijdje duren, maar ze wordt rechtgezet, loodrecht! Het is enkel zoeken naar het juiste moment.